AL EEN MAAND!

Wow, vandaag zijn we er al weer een maand! De tijd gaat hard. De stage is super leuk en de mensen erg gezellig. Even een latere update, want heel veel is er ondertussen niet echt gebeurd. Maarja, voor ik het weet zit ik al weer op de helft en later op weg naar huis, als alles in dit tempo zo door blijft gaan!

Er zijn wel een aantal ‘speciale’ dingen gebeurd. Zoals op woensdag 2 maart, toen zijn we naar een ijshockey wedstrijd geweest met de mensen van toerisme. Bijna iedereen van dat groepje was ziek of weg, dus we waren uiteindelijk met zijn zessen. Ook prima! Ik vond het gelijk indrukwekkend, de spelers, de soepele schaatsbewegingen, de wendbaarheid, het harde schieten. Ze begonnen met inschieten en af en toe vloog er een puck over het glas/net. Een kind schoot er dan op af. Maaaaaaarrrr op een gegeven moment was er weer een en niemand die op stond, dus stuurden we Jara er gelijk op af. Wat niet zo heel soepel ging, vanwege de gehaastheid over de stoeltjes en trapjes. Er is dus wel een puck in het bezit! Super leuk.
Ik snapte eerst niet zo veel van het spel, want er waren rond de 20 spelers en om de 30 sec of eerder werden er spelers gewisseld. Het ging 5 tegen 5. Het wisselen is logisch, want het kost super veel energie natuurlijk! Uiteindelijk wen je er aan. Elke ronde duurde 20 minuten, met daarna een pauze van ongeveer 18 minuten. In totaal waren er 3 rondes. Er waren ook danseressen tussendoor, die dan op de muziek moeten opstaan en wat doen. Maar de muziek werd steeds afgekapt en dan moeten ze weer gaan zitten. Dat zag er elke keer weer grappig uit. Zit je net in een dansje en….. laat maar. Ze hadden er op het gegeven moment ook geen zin meer in. Dat was overduidelijk. We waren voor de Lahti Pelicans, die uiteindelijk ook wonnen met 2-1. We konden het einde helaas niet zien vanwege onze laatste bus terug. Het was super leuk om te zien. Duwen mag en daar wordt ook gebruik van gemaakt ook, tegen de ruiten. Blijkbaar was dit een best rustige wedstrijd, volgens onze collega Teemu. Hij had erger gezien. Ik vond het al best wat hoor!

Op 5 maart zouden we met hetzelfde groepje naar Helsinki gaan, maar helaas.. de hele toerisme groep was nu ziek. Nu gaan we of de 19e of de 26e. Ergens vonden we het wel prima, want we waren uitgenodigd om naar een feestje van bakkerij Viirupileinen te gaan, waar en Ruben en Jara nu zitten en waar ikzelf over 6 weken naar toe switch. Een van de eigenaren, Tuomas, kwam ons van thuis ophalen en nam ons mee naar het platteland, waar de ouders hun huis hebben. Die waren zelf naar Lapland om te skiën. Eerst was het wel even stil, maar hebben ons netjes voorgesteld. Toen gingen we helpen met koken. Steak met aardappeltjes/wortel/ui uit de oven en eigen zalm salade vooraf. Echt fijn, zo’n goede maaltijd. Niet snel daarna kwam de drank al tevoorschijn en konden we meemaken hoe de Finnen dat nou doen. Al snel was men niet zo helder meer haha! Maar wel super gezellig. Elkaar woorden aangeleerd en het over van alles en nog wat gehad. Super veel gelachen ook. Er was een optie om de sauna in te gaan. Uiteindelijk moest iedereen met de taxi terug. Wij zelf vroegen ons af hoe thuis te komen, want aan Tuomas hadden we zo goed als niks meer. Hij was zijn bril en ring kwijtgeraakt. De ring zat uiteindelijk in zijn linker broekzak, maarja als je al ver bent eh! We mochten uiteindelijk de auto lenen waar we mee kwamen. Ik ben natuurlijk zo helder en verantwoordelijk genoeg om dat aan te kunnen. Mijn eerste keer echt sneeuw rijden! Geen problemen gehad gelukkig. Tuomas noemt de auto zelf een ‘negerauto’, want het is al een oude en straks wordt die doorverkocht aan Afrika. Helemaal heel is die al niet meer. Een hele kras in de voorruit, van links naar rechts en kan niet meer op slot.
De maandag daar op kwam hij de auto weer ophalen en vroegen nog naar hoe het in de bakkerij was. Of men het overleefd had. Je kon zien dat hij moe was en vertelde dat zo’n weekend de reden was van de stilte op maandagen. Dat zien we volgende periode dan met eigen ogen.

Een andere collega, Esa, had al voorgesteld om pannenkoeken te gaan eten in een restaurantje midden in het bos. En dat terwijl hij ons toen pas een paar dagen gezien had! Super aardig natuurlijk. Maar zo zijn de mensen hier ook allemaal. Geïnteresseerd in je, maar moeten eerst even over een kleine verlegenheid drempel heen stappen. Ook zijn ze behulpzaam en kunnen snel overschakelen in het Engels. Daar hebben we van beide kanten dan wel even een seconde voor nodig!

We kregen het fijne nieuwtje dat de baas 5000, misschien wel 8 of 10.000 kaneel koekjes nodig heeft. Super! We worden steeds sneller met het uitsteken en een eigen techniek gevonden. Een aantal achter elkaar in de steker steken en die op de bakplaat droppen, terwijl de ander ze goed legt en de platen blijft aanvoeren. Werkt prima! Ondertussen een beetje aanklooien met de collega’s. Er is trouwens niet eens zeker of die koekjesbestelling wel door gaat of niet. Wie weet van niet, maar ja dan heb je wel de voorraad goed bijgewerkt toch. Geen nadelen zien en door stampen! Daar zijn we ook wel op ‘getraind’, op tijd en snelheid. Goed gedaan, meneer Peelen!

Vandaag hadden we het plan om naar de stad te gaan en daar uit eten te gaan omdat we al een maand samen zijn, maar helaas. De laatste bus terug gaan al om 18.40! IN HET WEEKEND, SERIEUS? Volgende week vrijdag misschien dan dus. Doordeweeks is de laatste om 20.50.
Weten jullie toevallig goede en snelle maaltijden? Wij raken een beetje leeg. Nu al haha! De diversiteit is een beetje ver te zoeken, maar gezonde dingen dring ik gewoon op. Goed voor iedereen, bouwstoffen, en gelukkig is iedereen het daar mee eens. Ahja, straks dan maar even boodschappen doen voor vanavond en morgenavond….

Ja, als je iets liefs tegen je wederhelft wilt zeggen, dan kun je zeggen ‘Minä rakastan sinua’. En nee, dit is geen valstrik hoor! Het betekent namelijk gewoon ‘ik houd van je’. Gebruik anders Google Translate maar even.

Maar oke, dit was het wel weer even voor deze twee weken! Op naar de volgende maanden en het volgende verslag (: